วันอังคารที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

ชีวิวั()
       ชีวิตตอนนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายก่ายกองเพราะเป็นวัยที่เรียกว่าวัยรุ่นเลยมีเพื่อนเยอะแยะ แชร์ประสบการณ์ต่างๆนานา พฤติกรรมสุดจะทนต่างๆมักเกิดขึ้นในวัยนี้ แต่นอกจากนั้นและความทรงจำดีๆมักจะเกิดที่วัยนี้ด้วยเช่นกัน
     ตอนนี้อยู่ม.2/14หรือที่พวกเรามัก(คิด)เรียกไปว่าICT เพราะสั้นและได้ใจความในตัว*o* ห้องนี้เป็นห้องHIZOตังค์ไม่มีอ่าแต่อยากเรียน หุหุ-..- เพื่อนมีเยอะแยะทั้งดีและไม่ดีแต่ส่วนใหญ่99%จะดีมากมาย^^ อยู่กันมาเกือบ2ปีห้องนี้ให้อะไรหลายๆอย่าง ได้รู้นิสัยเพื่อน และความสามัคคีเวลาอยู่กันเป็นกลุ่มคณะ ความอดทนต่อเสียงเสียดสีสุดแสบแก้วหูของคณาจารย์(ที่ไม่นิยมชมชอบห้องเราเท่าใด)และเพื่อนนักเรียนด้วยกัน(ที่ชอบจิกตาเวลามอง-*-)แต่ในเมื่อพูดไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา พวกเราจึงต้องพยายามพิสูจน์ตนเองด้วยผลงานจากฝีมือที่มี ทุกคนจะได้รู้ว่า………………..                เรามีฝีมือ ไม่ใช่ใช้ชื่อเสียงผอ.ในทางไม่ดี ความสามารถที่เราทำล้วนเกิดจากตัวพวกเรา
ปีนี้การแข่งขันเยอะมากแต่ก็ทำเต็มที่นะ เพื่อรร. พ่อแม่ ครูอาจารย์ เพื่อนๆ ผู้อำนวยการ มาพูดถึงเกรดดีกว่าเอิ้กๆปีนี้เกรดได้3.74เท่าปลายภาคม.1เลย ดีจ๊ายดีใจ….แต่แม่กลับว่าT^Tเพราะคนเราต้องก้าวหน้าไม่ใช่อยู่กับที่55+ซึมไป1ชม. แล้วก็กลับมาร่าเริงต่อได้>.< มัธยมเปรี้ยวอมหวานเป็นวัยที่หวานจริงๆมีรุ่นพี่ดีๆหล่อๆเดินผ่าน ไม่มองได้ยังไง อิอิ แต่เราก็ไม่ทิ้งการเรียนนะ เรื่องทำผิดกฎก็มีแค่เรื่องเดียว(มั้ง)คือชอบเอาหนมมากิน แหะๆ ก็มันหิวนี่นา โรงอาหารก็คับแคบTT ไม่มีที่นั่ง แต่จารย์ไม่รู้ไม่เป็นไร55+ ชีวิตวัยรุ่นของเราตอนนี้ไม่มีอะไรมากขอจบไว้แค่นี้ก่อนดีกว่าเนอะ^^เดี๋ยวเจอกันใหม่ใน Part II. BYE BYE
           ◕‿◕。 べòべあ ぃ £ ❤ 。◕‿◕。 ◕‿◕。 べòべあ ぃ £ ❤ 。◕‿◕。 

ชีวิตวัยเด็ก

ชีวิวัด็()()รี
      ชีวิตวัยเด็กไม่มีอะไรจะพรรณนาโวหารมากมาย แต่มันก็จำเป็น(จำใจ)ที่จะต้องมีเพื่อคะแนนอันสวยงามอ่ะนะTT_TT
       ตอนเด็กเป็นคนตัวเล็ก ตอนนี้ก็เล็กอยู่55+ ความเป็นกุลสตรีไม่เคยมีอยูในความทรงจำและสมองส่วนเซรีบรัมเพราะตอนเด็กๆเพื่อนส่วนใหญ่เป็นผู้ชายก็เลยต่อยกันบ่อยๆ ชนะด้วย(เว้ย!!!)แต่เท่าที่จำความได้ต่อยกับเด็กผู้ชายไม่น้อยกว่า5ครั้งและชนะทุกครั้งอิอิ พ่อแม่ก็ปวดหัวซะไม่มี55+ พี่ชายก็ยุยงส่งเสริมจริงๆ ตอนเด็กๆเป็นคนชอบทำอะไรตรงกันข้าม พูดมาก ขี้สงสัย พ่อแม่ให้ไปทางซ้ายก็ไปทางขวา หรือไม่ก็ไม่ยอมไปไหน อยู่นิ่งๆไม่ได้จะต้องพูดๆๆเป็นวรรคเป็นเวรซึ่งเป็นนิสัยที่แก้ไม่หาย>.< พอโตขึ้นมานิดนึงความเป็นกุลสตรีก็ค่อยๆซึมทราบเข้าทางรูขุมขนบ้าง เลยมีเหตุผลมากขึ้น เรียนเก่งนะ(ในตอนนั้น55+) พ่อแม่ก็เลยโล่งใจตรงนี้นิดนึง แหะๆ^^
       มีครั้งนึงเคยแอบหมกการบ้านKUMONไว้บานตะไทยไม่ยอมทำ หมกแล้วหมกอีกๆๆๆเป็นอาทิตย์ๆ ครูที่ศูนย์เลยโทรมาหาแม่ แต่เผอิญดวงดี๊ดี เรารับก่อนแม่ แม่ถามว่ามีอะไรเลยโกหกไปนิดนึงง แหะๆ- -‘’ พอครั้งต่อมาแม่ดั๊นนรับโทรศัพท์ เลยโดนตีก้นลายเลยเซ็งจริงจริ๊งงT^T.